’s Ochtends komen we aan in Delhi. We worden herenigd met onze oude buschauffeur en bijrijder. Zij rijden ons naar het hotel, waar we onze tas dumpen en ons snel kunnen opfrissen, waarna we een soort citytour gaan doen.

Eerst worden we langs de overheidsgebouwen in Delhi gereden. Mooi voor op de foto, maar niet bijster interessant. Ook de India Gate is vanaf hier te zien en te fotograferen.

De reisleider brengt ons daarna bij een Sikh-complex. De koepel is goud, binnen is een soort hofje met een karpervijver en er liggen perzische tapijten in de gebedsruimte. Toch zijn we niet erg welkom, als we ergens gaan zitten worden we weer weggejaagd. Onze tenen in het water van de karpervijver steken mag ook al niet, we worden streng toegesproken en weggemanouvreerd. De plaatselijke jongetjes die ook allemaal met het water spelen worden door de vingers gezien.Onze lunch zullen we hier ook nuttigen. We mogen een blik in de keuken werpen en zien hoe vrouwen en kleine meisjes hier naanbrood uitrollen.

Vervolgens gaan we naar de Lotus tempel, die doet denken aan the opera house in Sydney. We mogen binnen en buiten rondlopen, en er is ook een museum waar we ons een korte tijd vermaken.

De bus wacht ons al op om ons als laatste plek van vandaag naar de rustplaats van Mahatma Ghandi te brengen. Het is hier erg rustig, het marmer glimt en het gras is groen. Er is weinig schaduw te bekennen. We bekijken het 'graf' [hij ligt er niet zelf, aangezien hij gecremeerd is] en bekijken de giftshop, waar van alles over hem en zijn leven te koop ligt.

De reisleider vertelt ons daarna dat hij een afscheidsdiner heeft gepland. Ik heb er wel zin in, de groep is gezellig en we zullen nog lang moeten wachten tot het vliegtuig vertrekt [2 uur 's nachts]. De reisleider heeft een quiz opgesteld, en ik ben de een-na-beste. Iedereen krijgt nog cadeautjes; een klein boeddhabeeldje, een krijgspoppetje, zijn naam in Hindi, thee, een echt Indiase deurknop en nog wat dingen.  Het eten laat echter lang op zich wachten, en de reisleider raakt wel in de stress. Gelukkig komt alles goed en kunnen we nog langs het hotel om de tassen in de bus te laden en naar het vliegveld te rijden.

De vlucht lijkt langer dan op de heenweg, ik kan niet slapen door luidruchtige coversaties 2 rijen voor me en de televisietjes doen het ook niet. Ik ben moe. Heel moe. Als he schemert, doe ik mijn luikje open en kijk naar buiten. Ik heb nu al heimwee. Naar India wel te verstaan. Hoewel ik erg blij ben dat ik weer terug naar huis ga, mijn eigen bedje, mijn eigen huis, snel internet, gewoon brood, veilige eieren, weet ik zeker dat ik India zal missen. Hier ben ik tot rust gekomen, in dit drukke chaotische land. Tegenstrijdig? Ik kan het bewijzen. Ik ben gestopt met nagelbijten. En dat in 3 weken, zonder By-tex of andere chemische hulpmiddelen. Gewoon, omdat ik geen zenuwen en zorgen had. En ik weet nu al, dat ik hier, ooit, terug zal komen. India heeft mijn hart gestolen.

Als we landen worden we opgehaald door de moeder van Michiel en haar vriend. Wij wisten het niet, maar het is een aangename verrassing. Rijdend over de snelweg van Schiphol naar Rotterdam verbazen we ons over de weilanden, de welgevoedde koeien, de structuur van de snelwegen, de duidelijk leesbare bewegwijzering en de rust op straat. Geen getoeter! Geen chaotisch gewissel van banen en spookrijden! Ik verheug me op heerlijk eten, boodschappen doen, douchen, en bovenal...slapen. En dromen over India? Dat zal ik zeker!