Vandaag volgt een dag in de bus. We moeten láng rijden. Pas tegen 5-en arriveren we bij Triveni Sangam, de plek waar 3 rivieren bij elkaar komen. Één van deze rivieren in slechts mythologisch, de ander is de Ganges. Het is een belangrijke plek in het hindu-geloof.
De plek zelf is niet bijzonder. Het water is grijzig, de mensen zijn grimmig. Er lopen veel zwerfkinderen rond, met een rieten mandje in hun armen. Ze vragen je om een rupee. Weiger je een rupee te geven, dan open ze het mandje en halen ze hier een cobra uit tevoorschijn. Hier zijn we niet erg van gecharmeerd en de kinderen zijn hardnekkig. We besluiten terug naar de bus te gaan en te wachten tot deze weer vertrekt. De meeste groepsleden houden het, dankzij de zwerfkinderen, snel voor gezien.

 We vervolgen onze reis naar Allahabad. Hier komen we pas tegen het avondeten aan, we eten een hap in het hotel en gaan naar onze kamer. Bij de ingang van de kamer zit een kleine gekko die ons verwelkomt. Ik ben erg moe van de busreis, en Michiel ook. De rijstijl van de nieuwe chauffeur is niet echt onze smaak. De volgende dag zullen we deels in de bus zitten, en het laatste deel van de reis naar Varanasi per boot afleggen. Omdat we morgen weer vroeg weg moeten, moeten we nu eigenlijk wel water en eten gaan kopen voor in de bus en op de boot, ook al hebben we hier helemaal geen zin in.

We schrapen onze wilskracht bij elkaar en begeven ons in straat. We denken in eerste instantie dat we al vrij snel een kraampje tegen zullen komen met chips en water, maar na 4 huizenblokken af te zijn gelopen, komen we tot de conclusie dat we niet erg centraal verblijven. Dan valt mijn oog op een soort supermarkt. De eerste die we in India tegen komen! Het is al 20.00 uur ’s avonds, maar we gaan naar binnen en doen onze boodschapjes. Wat hebben ze veel vergeleken met de straatkraampjes! Ook gewoon dingen als Kellogs’ Cornflakes en Tropicana vruchtensap. We kopen Tropicana vruchtensap en chocoladekoekjes en nog veel meer. Bij het afrekenen zijn we weinig kwijt en worden ons boodschappen ingepakt en in een mandje gezet. Deze wordt over ongeveer 10 minuten bij de uitgang gezet, waar we het op kunnen halen. Een vreemde service, maar we gaan eens verder kijken in het warenhuis. Ze verkopen ook kleding, van verschillende merken voor spotprijsjes. Ik denk even het ware walhalla gevonden te hebben, totdat ik ga passen. Deze truitjes zijn allemaal gemaakt voor kleine, smalle meisjes, niet voor gezonde Europese jonge vrouwen. Toch vind ik nog een paar shirtjes die ik pas, en die besluit ik te kopen. Voor de verkoopster is het een topdag!

Mannenkleding is daarentegen een ander verhaal, dat past gewoon sowieso niet. Of je nu XL of XXL past, alles is te krap!

Met onze tassen volgeladen keren we terug naar het hotel. Michiel met de boodschappen, ik met mijn zojuist aangeschafte kleding. De gekko zit nog steeds waar hij zat en we poetsen snel onze tanden en gaan lekker slapen.