Een aantal maanden geleden werd ik gebeld door mijn oom. Of ik zin had om mee te gaan naar Rio de Janeiro. Op het moment dat ik gebeld werd zat ik op mijn werk. Mijn mond viel letterlijk open van verbazing.

Mijn oom gaat vaak naar Rio de Janeiro, hij heeft er zijn vrouw ontmoet en hoewel zij al een flinke tijd in Nederland woont, woont al haar familie nog daar. Ze zijn er ook getrouwd. Stiekem hoopte ik er wel op dat ik een keer naar Rio zou kunnen gaan. Het lijkt me zo exotisch! Maar dat dat moment zo snel en zo onverwachts zou aanbreken, overviel me.

Mijn antwoord was natuurlijk: JA!

Ik ga mee om mijn oma te begeleiden. Ze is niet goed ter been [=rolstoel] en daarbij komt dat ze lichtelijk dementeert. Mijn oom en tante gaan ook mee, met hun kindje. Mijn neefje. Hij wordt 1, en dat willen ze graag vieren met háár familie.

Vandaag is dan eindelijk de dag aangebroken dat we vertrekken. Ons vliegtuig vertrekt om 06.50, we vliegen met TAP Air Portugal. Ik heb bij mijn oma geslapen, en we moesten om 3 uur opstaan. Om half 4 werden we door een taxibusje opgehaald, waar alle bagage in werd geladen. Om half 5 waren we op Schiphol, en na onze bagage af te hebben gegeven en ingechecked te zijn, breekt het Lange Wachten aan.

Tot overmaat van ramp vertrekt het vliegtuig naar Lisabon ook nog eens een half uur te laat. Op Lisabon hebben we slechts een korte overstaptijd, en als we daar aankomen is het al vrij duidelijk; die vlucht hebben we gemist. We worden met een AmbiLift uit het vliegtuig gehaald, en de liftmeneer helpt ons zo goed als het kan bij het boeken van een andere vlucht. Om deze vlucht te halen hebben we ook maar 10 minuten, maar we halen het nét. Nu begint de lange, lange vlucht naar Rio de Janeiro. Het duurt 9 uur. Onderweg wordt mijn oma er niet beter op. Ze moet telkens naar het toilet, en maakt vreemde opmerkingen als 'wat een rare bioscoop is het hier', 'ik snap niet dat we zo lang moeten vliegen, de vorige keer dat ik ging hebben we er dagen over gedaan met heel veel tussenstops' en 'wat een gekke boot is dit'. De baby gedraagt zich gelukkig voorbeeldig.

Om een uur of 9 landen we dan eindelijk. De familie van mijn tante wacht haar op en zijn buiten zinnen. Ze zijn erg blij om haar, maar vooral om de baby te zien. Ze zijn dolgelukkig.
Helaas blijkt degene die onze sleutel van het appartement heeft niet aanwezig te zijn. We besluiten vast een taxi naar het appartement te nemen, waar we nog een uur moeten wachten op de sleutel. De taxirit zelf duurde ook zeker 3 kwartier. Ik heb nu al door dat Rio de Janeiro erg groot is. Als de sleutel eindelijk arriveert ben ik zo moe dat ik niet meer weet hoe we boven zijn gekomen en dat ik ook niet merk dat ze matras waar ik op zal moeten slapen erg slecht van kwaliteit is. Als ik maar kan slapen...