Pfoe, een flinke zoektocht moeten houden om een internetcafe te vinden. Ze rickshawrijder verstond namelijk Indira cafe, bracht ons daarnaartoe, wist geen internetcafe (cyber cafe, for e-mail! with computers!) te vinden, moest het 6 keer vragen, maar dan toch zijn we 'online'!
We zijn nu in Mysore en daarvoor zijn we in Bangalore geweest. Het laatste bericht wat ik tyte was vlak voor we de nachttrein van Hospet (treinstation bij Hampi) naar Bangalore zouden nemen. Deze nachttrein was ronduit killing, de Indiers hoeven schijnbaar niet te slapen en de trein blijft ook 's nachts om de 1 a 2 uur stoppen bij stations (met in- en uitstaprituelen, mensen die hun plaats zoeken in de coupe, hun bed opmaken etc, en ondertussen sta je stil bij een station waar continu iets omgeroepen wordt. Een gebroken nacht gehad dus. Daarbovenop kwam nog eens dat we geen hotel hadden, we hadden immers een slaapplaats bij een couchsurfer! En dat terwijl we al om kwart over 6 op het station van Bangalore aankwamen. Eigenlijk had de trein zelfs al om 10 over 5 op het station aan moeten komen, maar gelukkig hadden we een uur vertraging!
Van Bangalore dachten we dat het een moderne metropool zou zijn. Toen we een rickshawrijder vroegen om ons bij MacDonalds af te zetten, bleek echter het eerste scheurtje in deze illusie te verschijnen: niemand wist waar in hemelsnaam een Mac te vinden was. Daarbovenop bleek dat alle winkels, restaurantjes, coffee bars etc pas om 9 uur of half 10 open zouden gaan, en niet eens omdat het maandag was. Dat was elke dag zo. Uiteindelijk bij een cafe coffee day voor de deur blijven zitten en hen zo subtiel gedwongen om al om 8 uur open te gaan voor ons. Wat ze ook gedaan hebben.
Na een vlug ontbijt naar een shopping mall gegaan en eerst 2 uur in de bioscoop gezeten (The Ugly Truth, leuke film!). Daarna bij een Pizza Hut gezeten, waar ik me steeds beroerder en beroerder begon te voelen. Grieperig. Rillerig. Groeipijnen. Misselijk. Paracetamol hielp me er gelukkig enigszins bovenop. Daarna Bangalore nog heel even in geweest, maar er is weinig te zien en het is druk/vies/vervuild, vreselijk. Snel naar het chaotische busstation gegaan om onze eerste buservaring op te doen. Maar oh mijn god, wat een busstation is dat zeg! Meer dan 25 perronnen, met een soort extra vestiging aan de overkant van een drukke weg. De officials hebben geen idee waar de bus stopt die wij nodig hebben en sturen ons van hot naar her (met onze backpacks I mind you). Een jonge Indier ziet hoe wij worstelen met het bussysteem en gaat voor ons uitzoeken waar de bus stopt. Onze held van de dag! Hij bonjourt ons naar de goede bus en zwaait ons uit als de bus vertrekt. Ondertussen is de conducteur ook naar ons aan het zwaaien, wild gebarend probeert hij ons iets duidelijk te maken, maar wat??? En dan vertelt een andere Indier ons dat mannen en vrouwen gescheiden moeten zitten/staan in de bus (weten wij veel...). Nog een uur in de bus gezeten, en dat was dus een stille rit, zonder mijn maatje naast me.
Dankzij de routebeschrijving van de couchsurfer zijn we snel bij zijn appartement (en dat appartementencomplex doet mij erg aan Rio de Janeiro denken, ik zing ook continu 'I go to Rio...de Janeiro...' als ik daar loop), en hij is zowaar ook thuis. Het is een beetje een IT-doetje (op zijn profiel leek het een coole gast) en zijn moeder logeert ook nog eens bij hem! Gelukkig staat zij op het punt de trein naar Mumbai te nemen (dat is een rit van 26 uur, pfff!). Ik voel me nog altijd beroerd en ga vroeg naar bed.
De volgende ochtend word ik wakker na een afwisselend koortsig hete en rillerig koude nacht. Geen goed teken, en de thermometer geeft 38.8 aan, na het douchen en 2 paracetamol 38.1. Aiaiai. De couchsurfer voelt zich er echter niet prettig bij als wij alleen in zijn volledig lege appartement achterblijven. Zijn woonkamer is leeg, met slechts 4 plastic kuipstoeltjes, een rijdbaar tvmeubeltje en een oude eettafel met wat eetstoelen die volgebouwd is. Ook de rest van zijn appartement is leeg. Heel bijzonder natuurlijk. We mogen wel met zijn corporation cab mee en hij dropt ons vlakbij het centrum. Vandaar moeten we nog een bus en een rickshaw nemen naar M.G. Road (M.G. staat ALTIJD voor Mahatma Ghandi) waar we willen ontbijten. Het tweede busavontuur is ook spannend, we missen namelijk de stop waar we uit moeten (de conducteur komt net 2 minuten te laat zeggen 'oh, jullie moesten er hier uit'), vervolgens bemoeit de hele bus zich ermee hoe we terug moeten lopen, maar zij weten niet dat we eigenlijk naar het centrum willen.
Die dag doen we het rustig aan, we zitten bijna anderhalf uur bij Barista en gaan daarna naar Cubbon Park (een soort Zuiderpark/Vondelpark). Daar worden we helaas harrassed door hordes schoolkinderen die ons water willen drinken, met Michiel willen praten (ik ben ondertussen in de ignore-modus geschoten, laat me met rust, ik ben ziek!) en tot overmaat va ramp beginnen ze op mijn hoofd te kloppen! We hebben het (begrijpelijk?) gehad met het park en gaan naar het techniekmuseum. En dat is waanzinnig interactief, lekker op knopjes drukken en dan gebeuren er allemaal dingen, er was zelfs een virtual reality game! Sta ik daar voor een blauw scherm te volleyballen tegen een robot! En ik als westerling ben uiteraard veel te groot voor het scherm, mijn hoofd wordt er half afgehakt. We vermaken ons maar liefst 4 uur in het museum. Bovendien liepen er 2 reporters van een krantje rond en we werden geinterviewd over het museum. De dag erna stonden we dan ook in de krant (met mijn naam verkeerd gespeld, als je Post heet is het leven echt veel makkelijker!). 's Avonds zijn we nog uit eten geweest met onze host.
De dag daarna zijn we met de bus naar Mysore gegaan. Mysore staat bekend om zijn paleis (vanavond schijnt dat verlicht te zijn met 90.000 lampjes, we zijn erg benieuwd!) en dat hebben we eergisteren bekeken. Je moest met blote voetjes door het paleis lopen, daar hou ik van :) Het was echt superdruk met Indiase toeristen trouwens. Daarna heeft onze rickshawrijder from hell (hij reed als een soort zelfmoordterrorist, alles inhalen, mensen die niet snel genoeg overstoken een klap op hun billen geven, toeteren als een idioot) ons naar een wierookmakerij gebracht, was wel leuk om te zien maar ze verwachten altijd dat je wat koopt en wij wilden helemaal geen etherische olie kopen waarmee je 10 jaar doet en die gebruikt wordt voor de wierook! Daarna zijn we nog naar een treinmuseum geweest (we kennen Michiel he...). Elke locomotief (er waren er 5 ofzo) had een bordje met ' My story', en dan stond de geschiedenis er ook in ik-vorm. I was born in 1912 blabla. Best leuk.
Gisteren zijn we naar Chamundi Hill geweest, een heuvel vlak naast het dorp en bovenop die heuvel staat een bijzondere tempel met de plaatselijke heilige van Mysore. Er is een trap van 1000+ treden naar deze tempel, en echte pilgrims moeten al deze trappen oplopen en onderweg elke tree aanraken met tika poeder. Wij hebben de bus omhoog genomen en zijn naar beneden gelopen, leek ons een betere keuze! De tempel was gekkenwerk, er was een soort Eftelingwachtrij voor het binnenste van de tempel en daar was iedereen aan het dringen om een beeldje en een schilderijtje te zien. Michiel en ik als ongelovigen begrijpen daar niet zoveel van. De terugtocht voerde nog langs een 5 meter hoge Nandi (een koe, voertuig van ...een hindoegod (Vishnu of Shiva denk ik...) het hindoeisme is zo ingewikkeld, er zijn zoveel goden die een aantal keer in een andere vorm verschenen zijn en die vormen hebben weer vrouwen die ook goden zijn en hun kinderen zijn ook goden en elke god heeft eigen kenmerken en voertuigen) en langs mooie uitkijkpunten. Helemaal beneden waren baby-aapjes aan het spelen, dus daar lekker naar gekeken.
Vanochtend zijn we naar de dierentuin geweest, lekker rustig aan gedaan, want vanavond (half 10) nemen we de nachtbus (ohhhh over gebroken nachten gesproken, dit gaat er zeker 1 worden!) naar Kochi/Cochin. Deze havenstad was vroeger een Nederlandse kolonie en er is onder andere een Nederlandse begraafplaats! Zou helemaal fijn zijn als ze ook Nederlands kunnen koken (of althans, naar Nederlandse maatstaf...). Het eten hier in Mysore is namelijk superslecht, nergens in India zoveel moeite gehad met het vinden van een restaurantje, en nergens zulk slecht eten geserveerd gekregen als hier!
Michiel en ik zijn overigens heel blij dat we samen op reis zijn, in ons eentje zouden we allebei huilend de eerste de beste vlucht retour geboekt, maar samen hebben we het best naar onze zin.
We zijn het ook helemaal zat om gefotografeerd te worden. Wat gaan die mensen doen met onze foto's? Alsof we een soort paria zijn, outcasts. Zij zouden ook niet continu met Jan en alleman op de foto willen, maar dat kunnen ze niet bedenken. We weigeren tegenwoordig iedereen.
Michiel heeft trouwens een GPS-log-apparaatje dat onze route bijhoudt en foto's langs deze route uploadt. Zie hier: http://maps.google.com/maps?f=q&source=s_q&hl=en&geocode=&q=http:%2F%2Fwww.michielpost.nl%2FGMaps01.xml&ie=UTF8&ll=17.37161,74.663086&spn=5.083683,6.954346&t=h&z=7
(of als dat niet werkt, open maps.google.com en zoek naar http://www.michielpost.nl/GMaps01.xml). Zie ook de foto's die ik bij het vorige bericht heb geplaatst (vooral voor de early readers)! Kunnen jullie een beetje in ons reisleventje kijken :)